 |
| Gözleri Çocuk Adam |
Vicdanım ve mantığım konuşup duruyorlar…
Aralarına kalbimin merhameti fısıldayan sesi karışıyor…
Ne saçma, ne saçma insanların birbirlerini inançları; dinleri üzerinden yargılamaları!
Bak… hayata saygısına bak…
Bak… kalbine bak, vicdanına bak…
Merhametine bak…
Sevme potansiyeline bak…
Sevebiliyorsa,
Kalbi merhamet ve vicdan taşıyorsa;
Sen de sev, merhamet et, vicdanlı davran…
Neden yargılarlar birbirlerini zararsız fikirleri, kimlikleri, ırkları yüzünden?
Neden yaparlar bunu?
Ellerimde duruyor onun kaderini değiştirebilecek ipler…
Ama karar veremiyorum…
Gözleri bir çocuğun gözleri…
Orada görebildiğim, sadece bir çocuk…
Beyni yıkanmış; yanlış yerde, yanlış kişilerle büyümüş;
Belki de hiç sevgi görmemiş; sevilmeden büyümüş bir çocuk…
Gözlerinde hala o büyümemiş çocuğun izleri…
Nasıl kırarım kalemimi?
Nasıl bırakırım o ipleri?
Sonra mantığım diyor ki;
Ama o vicdanlı davranmamış birilerine…
Ama o şunları şunları da yapmış…
Kalbim itiraz ediyor: “Ama o hala bir çocuk; onu kandırmışlar yalanlarla!”
Orada,
Beyni yıkanmış;
Acımasızlık tohumları ekilmiş;
Kendi dininden olmayanlara düşman edilmiş
Bir çocuk duruyor.
Bedeni büyük; ama gözleri çocuk…..
Keşke, kalem kırılmadan;
İpler bırakılmadan;
Hiç kimseyi incitmeksizin; o çocuğu kurtarabilmenin,
Onu iyi biri yapabilmenin bir yolu olsa…
Kalbimin merhamet sesi çok ağır basıyor…
Sanki onun da annesi benmişim gibi,
O da benim çocuğummuş gibi hissediyorum…
Bedeni büyük,
Gözleri çocuk;
Yaptıkları çok iyi şeyler değil belki; ama…
Kıyamıyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Aklın ve kalbin rehberliğinde, düşünülerek oluşturulan her yorum değerlidir...